Daar liggen ze. Ik loop gehaast langs ze, want ik doe niets liever dan deze kou achter me  laten en me  wentelen in de warmte binnen.

Maar iets in me, maakt dat ik me toch omkeer. Ik aanschouw het tafereeltje nog iets beter. Ze liggen er écht. Het is min 2 graden Celsius en op de stenen en de houtsnippers van de speeltuin liggen twee jongens van ongeveer vier en zes jaar oud. Plat op hun buik, hoofden dicht bij elkaar. Ze hebben wat steentjes en houtjes bij hun hoofden gelegd en wisselen deze wat af in de hand en krassen ermee. Dan iets opmerkelijks. De kleinste laat het speeksel uit zijn mond op de koude grond vallen. Pakt weer een takje en krast ermee door het speeksel: hij tekent. De oudste kijkt naar hem en doet zijn voorbeeld na: ze tekenen op de ijskoude grond. Ze hebben niets nodig en vergeten even iedereen om hen heen. Ook ik, starend naar het aandoenlijke koppel daar beneden op de grond, wordt niet opgemerkt. Iets nostalgisch overvalt me. Ohja, dat deed ik vroeger ook, denk ik. En wat is er mooier dan dat? Onbevangen de wereld vergeten en daar niets voor nodig hebben… Naja, niets? Ze hebben elkaar...