Mijn schoon-grootouders kwamen lang geleden op bezoek, en wat er toen gebeurde... 

Ze houdt hem vast. Zachtjes en teder. Haar ogen kijken liefdevol. Licht verdwaasd ook omdat ze niet meer goed weet hoe haar zoveelste achterkleinkind eigenlijk heet. En bij wie was ze nu ook alweer precies op bezoek? De vragen gaan rond in haar hoofd, maar ze vallen weg als ze hem in haar armen gelegd krijgt. Het is puur. Ze maakt verbinding. Niet met haar hoofd, waarin het vinden tussen al het zoeken door niet meer lukt. Maar met haar hart en met hem. Ze straalt en lacht. Herhaalt meerdere keren hoe klein en mooi hij is.
Haar handen omsluiten hem. Haar oude rimpelige handen. Zijn nog wat rimpelige vingertjes van de geboorte, maar verder nog gladde huid. Ze vergeet even alles, herhaalt nogmaals hoe klein hij is. Leeftijd is dan ook maar relatief, verbinding van alle tijden. Ze vergeet haar eigen vergeten. Maar haar hoofd vergeet haar eigen zorgzaamheid en liefde niet, deze spreidt ze volop ten toon. Onvergetelijk.