Over onbezorgdheid als een kind, terugkijken én een oplichter van een lezer!

 

Onbezorgd springen in de plassen en in het moment je niet druk maken over wat er over vijf minuten gaat gebeuren. De laatste tijd denk ik steeds wat meer na over wat ik tegen mezelf zou zeggen over een aantal decennia, of over welke momenten ik over zou willen doen. Of over het besef dat je nadenkt over hoe je kinderen zouden zijn over twintig jaar, en dat in dat plaatje alleen zij ouder zijn geworden en wijzelf en andere familieleden van ons nog hun huidige leeftijd hebben. Herken je dat? Later meer hierover, maar van lezeres Diane kreeg ik dit geniale filmpje doorgestuurd: Life Lessons From 100-Year-Olds. Wauw, wat een oplichtende levenslessen en wat een dankbaarheid! 

Later meer over voorgaande vragen. Maar...., als je nu al dingen over deze vragen te binnen schieten, laat ze me weten want dan neem ik ze mee in een volgende blog over dit onderwerp! Deze week was ik al wat aan het nadenken en kwam op dit gedicht. Benieuwd naar waar ik over mijmerde? 

Binnenin

Van binnen ja, ben ik nog steeds,
dat meisje soms van twee,
dat giechelt en dat vrolijk kraait,
om de golven van de zee.

Van binnen ja, ben ik nog steeds,
dat meisje soms van zes,
dat schreeuwt en lacht over de straat,
zich voelt als een prinses.

Van binnen ja, ben ik nog steeds,
dat meisje soms van dertien,
dat dicht en denkt tot ’s avonds laat,
en wat onzeker misschien.

Van binnen ja, ben ik nog steeds,
soms de eindeloze student,
met de wereld aan de voeten,
die zichzelf steeds beter kent.

Van buiten ja, ben ik niet meer,
dat jonge meisje ach, van toen,
maar ik probeer ja elke dag,
dat binnenin van toen, over te doen.